Pyton skalny

Pyton skalny (Python sebae) - znany także jako pyton hieroglifowy; wąż z rodziny dusicieli, największy wąż Afryki.
Występowanie
Zamieszkuje Afrykę centralną, i południową. Od suchych, trawiastych stepów, przez sawanny, do terenów kamienistych i lasów galenowych, nie występuje w wilgotnych dżunglach.


Wygląd
Pyton skalny posiada dużą, szeroką głowę ciało ma krępe i masywne. Pod fizycznym względem nie różnią się od azjatyckich krewnych, takich jak : pyton siatkowy, czy birmański. Nie są tak masywne jak pytony birmańskie, ani tak długie jak pytony siatkowane. Nie stanowią rzadkości samice o długości 5,5 m i o masie dochodzącej 100kg. Rzadko natomiast przekraczają 6m długości. Maksymalna wielkość nie jest do końca znana uważa się, że może dorastać do 7,6 m, jednak były doniesienia o osobniku, który mierzył aż 9,80 m. Duże osobniki w naturze spotykane są coraz rzadziej ze względu na ingerencje człowieka w środowisko naturalne tych pytonów. Ubarwienie jest z reguły brązowe, szarawe, wzór cętkowany w odcieniach szarych, brązowych i czarnych. Ubarwienie doskonale maskuje tego wielkiego pytona w afrykańskiej sawannie.


Wielkość
Świeżo wyklute młode mają 55-70 cm długości i ważą 35-70 g. Pyton skalny przeciętnie osiąga 5 - 5,5 metra w przypadku samic, 4 - 4,5 metra w przypadku samców. Gdyby brać pod uwagę stosunek masy do długości to najsilniejszy z pytonów. Potężne umięśnienie wąż ten wykorzystuje do polowania na duże ssaki, takie jak antylopy impala, ważące do 70 kg. Wzrost tych pytonów nie jest tak intensywny, jak azjatyckich krewnych, rośnie wolniej, dojrzewa później. Samice są masywniejsze, znacznie większe od samców. Posiadają także krótszy ogon i mniejsze pazury odbytowe.


Pożywienie
Opiera się ona na wszystkim co pyton jest wstanie zjeść. Wszystkie dusiciele zjadają to, co zdołają zabić i połknąć. Pyton skalny jest w stanie zjeść niemal każde zwierzę, jakie zabije, gdyż przy połykaniu wielkość zdaje nie mieć znaczenia. Zdarza się mu połykanie tak wielkiej ofiary, iż po jej pożarciu wąż nie jest w stanie pełzać, co prowadzi do nieuniknionej śmierci w promieniach afrykańskiego słońca. Ponieważ gęstość zaludnienia w jego środowisku jest mała - mało jest myszy, szczurów, czy drobiu. Jedna impala lub 2-3 małpy całkowicie wystarczają, by dorosły pyton skalny przeżył rok.


Pytony skalne w niewoli
Skalne pytony są nie wymagającymi podopiecznymi i mają niemalże te same wymagania jak większość innych boa i pytonów. Większość dorosłych osobników może komfortowo być utrzymywanych w zbiornikach o wymiarach 200x100x90. Najważniejsze jest zachowanie zdrowego, czystego środowiska w zbiorniku pytona. Temperatura oraz wilgotność są najważniejszymi parametrami. Gradnient temperatury między 28°C, a 32°C wydaje się optymalny, przy wilgotności na poziomie 60%. Zbiornik można ogrzewać żarówkami, promiennikami ceramicznymi, matami grzejnymi, czy kablami grzejnymi.
Sposób i metoda nie jest ważna, tak długo jak osiągamy w zbiorniku odpowiednią temperaturę. Z obserwacji jak i doświadczeń hodowców z całęgo świata jasno wynika, iż wąż ten jest wyjątkowo kąśliwy , pobudliwy oraz nie zmienia raczej charakteru z wiekiem, jeśli zmiana następuje to jest niewielka. Opinia ta oparta jest w większości na osobnikach dziko odławianych.

Oświetlenie
Cykl dobowy powinien wynosić 12h. Powinno się używać niezbyt intensywnego, stonowanego światła, zbyt ostre i jasne światło wpływa niekorzystnie na jego usposobienie.

Terrarium
Duże osobniki przetrzymujemy w zbiornikach o minimalnych wymiarach 180x90x50 cm lub większych budowanych samodzielnie dla samic oraz 150x70x50 cm dla samców.
Większość dorosłych osobników może komfortowo być utrzymywanych w zbiornikach o wymiarach 250x100x60cm.
Powinno być bardzo solidne ze względu na rozmiar i siłę węża, ale jednocześnie bardzo proste, gazety lub trociny jako podłoże jest najtańsze, najbardziej sterylne oraz wyjątkowo łatwe do czyszczenia. Konieczny jest także pojemnik z czystą wodą, pytony te piją bardzo dużo wody. Wszelkiego rodzaju dodatki, jak kryjówki, gałązki, konarki, roślinki zdadzą egzamin przez pierwsze 1-2 lata, później w miarę wzrostu masy wszystko pyton zniszczy.\

Długość życia
Dożywa około 20 lat.

Systematyka
Domena eukarioty
Królestwo zwierzęta
Typ strunowce
Podtyp kręgowce
Gromada gady
Rząd łuskonośne
Podrząd węże
Rodzina dusiciele
Podrodzina pytony
Rodzaj Python
Gatunek pyton skalny
Nazwa systematyczna Python sebae
(Gmelin, 1788)

ŹRÓDŁA:
http://www.terrarium.com.pl
www.wikipedia.pl
http://portalwiedzy.onet.pl

waran nilowy

Waran nilowy (Varanus niloticus) – gatunek ziemnowodnego gada z rodziny waranów.

Opis

Głowa duża, płaska, szyja długa, cienka, ciało masywne, długie, ogon długi, na końcu biczowaty. Barwa ciała zmienna, zwykle szaro-zielona, brunatna lub czarna, z nieregularnymi, mniejszymi i większymi, owalnymi, jasnymi plamami. Często na grzbiecie kilka rzędów dużych, okrągłych, żółtych lub pomarańczowo-żółtych plam, z ciemniejszym środkiem.

Rozmiary

Długość do 170 cm
Masa ciała do kg

Biotop

Brzegi większych rzek.

Pokarm

Głównie płazy oraz małe ssaki, ptaki, jaja i padlina.

Zachowanie

W razie niebezpieczeństwa ucieka do wody, gdzie sprawnie pływa i nurkuje. Ich największym wrogiem są krokodyle , pytony. Bronią się pazurami , zębami i ogonem.

Rozmnażanie

Samica składa jaja do jam w ziemi, a często do gniazd termitów. Samica składa od 8 do kilkudziesięciu jaj, z których po 150-300 dniach wylęgają się młode.

Występowanie

Afryka - brzegi większych rzek, w tym Nil.

Biotop

Zamieszkuje różne biotopy, od wilgotnych lasów po suche stepy i pustynie

Terrarium

350/200/200cm

Długość życia

10-18 lat

Temperatura

w dzień 26-32°C, w nocy 22-24°C

Wilgotność

70-85%

Aktywność

dzienna

Dymorfizm płciowy

słabo widoczny

Systematyka

Domena eukarioty

Królestwo zwierzęta

Typ strunowce

Podtyp kręgowce

Gromada gady

Rząd łuskonośne

Rodzina waranowate

Rodzaj Varanus

Gatunek waran nilowy

Nazwa systematyczna Varanus niloticus

Źródła:

http://www.faunaflora.com.pl

http://afryka.blox.pl/

http://portalwiedzy.onet.pl

www.wikipedia.pl

waran stepowy

Waran stepowy (Varanus exanthematicus) – gatunek gada z rodziny waranowatych, czasami określany też nazwą waran pustynny.

Opis

Skóra barwy ciemnooliwkowej z małymi, okrągłymi, żółtymi plamkami na grzbiecie. Ogon w zielone i żółte szerokie pręgi. Spód ciała i wewnętrzna strona kończyn żółtawe. Rozdwojony język, służący do badania otoczenia, ma kolor niebieski. Budowa masywna, głowa szeroka, krótka szyja i ogon. Łapy zaopatrzone są w ostre pazury umożliwiające kopanie w podłożu.

Rozmiary

Długość do 130 cm
Masa ciała do 5 kg.

Biotop

Głównie sawanna, ale również skaliste pustynie, rzadkie i suche lasy. Nie występują w lasach deszczowych.

Pokarm

Wszelkiego rodzaju pokarm zwierzęcy odpowiednich rozmiarów - małe ssaki, ptaki, gady i płazy. Dużą część diety stanowią stawonogi i mięczaki. Nie gardzą też padliną. Młode jedzą głównie owady. Nie gardzą zwierzętami toksycznymi i jadowitymi. Przez osiem miesięcy pory deszczowej, kiedy żywności nie brakuje najadają się niejako na zapas, aby w czasie pory suchej żyć dzięki zgromadzonym rezerwom tłuszczu.

Behawior

Zamieszkuje sawanny i półpustynie Afryki subsaharyjskiej (Senegal, Mali, Nigeria, Czad, Sudan). Aktywne podczas dnia. W czasie upałów chronią się w norach. Inaczej niż inne warany nie wspinają się na drzewa i nie wchodzą do wody. Samce bronią swojego terytorium i potrafią być bardzo agresywne wobec innych samców. Kiedy spotkają się dwa samce najpierw próbują się wzajemnie nastraszyć, a jeśli żaden nie zrezygnuje, dochodzi do walki.

Rozmnażanie

Okres godowy przypada podczas pory deszczowej. Samica składa do jam w ziemi o 15-30 cm głębokości od 15 do 50 jaj. Niekiedy składa jaja w kopcach termitów. Inkubacja trwa od pięciu do sześciu miesięcy tak, że wylęg przypada na marzec.

Występowanie

Zachodnia i centralna Afryka na południe od Sahary.

Terrarium
Waran stepowy osiąga znaczne rozmiary, dlatego terrarium dla niego powinno być odpowiednio duże. Ważne jest, aby miało dużą powierzchnię dna z racji tego, iż waran jest gatunkiem naziemnym. minimalne wymiary dla jednego, dorosłego osobnika to 200/100/80cm, ale jak w przypadku hodowli wszystkich zwierząt obowiązuje zasada 'im większe tym lepsze'. Dla młodego osobnika terrarium powinno być odpowiednio mniejsze i 'rosnąć' wraz z nim. Podłoże w pomieszczeniu dla warana może stanowić mieszanka torfu z piaskiem, kostka kokosowa lub trociny stolarskie. Wystarczy niewielka warstwa, ok. 2-3cm grubości.

Długość życia do 10 lat

Systematyka

Domena eukarioty

Królestwo zwierzęta

Typ strunowce

Podtyp kręgowce

Gromada gady

Rząd łuskonośne

Rodzina waranowate

Rodzaj Varanus

Gatunek waran stepowy

Nazwa systematyczna Varanus exanthematicus

Źródła:

http://www.terrarystyka.pl

www.wikipedia.pl

waran szary

Waran szary, waran pustynny (Varanus griseus) – gatunek gada z rodziny waranów.

Opis

Osiąga 1,5 m długości. Głowa niezbyt duża, pysk długi, wąski, szyja krótka, gruba, ciało masywne, kończyny długie, mocne, ogon długi, w przekroju okrągły. Młode są piaskowo-żółte lub rudo-jasnobrązowe, z niewyraźnymi, żółtymi plamami i wąskimi czarnymi lub brunatnymi, poprzecznymi pasami. Ogon żółto-brązowy w poprzeczne, czarne pasy. Dorosłe żółto-brązowe lub szaro-brązowe, z licznymi, drobnymi, czarnymi punktami. Na szyi kilka nieregularnych, podłużnych, ciemnych plam. Na tułowiu 4-8 poprzecznych, brunatno-czarnych pasów w jaśniejszej obwódce. Oczy duże, nozdrza w kształcie ukośnych szczelin.

Biotop

Zamieszkuje suche, pustynne i półpustynne środowiska, prowadzi naziemny tryb życia. W północnych rejonach zapada w sen zimowy trwający 3-5 miesięcy. Aktywny zarówno w dzień, jak i w nocy.

Pokarm Żywi się kręgowcami. Jajorodny.

Zachowanie

Kopie nory lub jamy, w których się ukrywa, bardzo szybko biega, dobrze wspina się na drzewa. Bardzo agresywny.

Rozmnażanie

Samica składa do jam w piasku od 10 do 20 jaj (niektóre ze źródeł podają, że 6-24),z których po 90-120 dniach wylęgają się młode.

Występowanie

Północna Afryka, południowo zachodnia i środkowa Azja (do Pakistanu).

Systematyka

Domena eukarioty

Królestwo zwierzęta

Typ strunowce

Podtyp kręgowce

Gromada gady

Rząd łuskonośne

Rodzina waranowate

Rodzaj Varanus

Gatunek waran szary

Nazwa systematyczna Varanus griseus

Źródła:

www.wikipedia.pl

http://portalwiedzy.onet.pl/52975,,,,waran_szary,haslo.html?drukuj=1

http://www.hlasek.com/foto/varanus_griseus_8202.jpg

żmija gabońska

Żmija gabońska (Bitis gabonica) – gad z rodziny żmijowatych.

Występowanie:

Zachodnia i środkowa Afryka. Zasiedlane przez nią tereny rozciągają się od Liberii do Tanzanii oraz od Sudanu do Angoli. Ponieważ gad przebywa w tropikalnej strefie klimatycznej, wśród ściółki leśnej, jest aktywny przez cały rok.

Biotop:

Prowadzi naziemny tryb życia. Doskonale ukryta wśród opadłych i butwiejących liści, wiedzie leniwy żywot, dość często można spotkać wylegującą się w płytkich, nagrzanych słońcem zbiornikach wodnych.

Cechy charakterystyczne:

Wąż jadowity o uzębieniu Solenoglypha. Jest to najwyższy stopień rozwoju aparatu jadowego u węży. Zęby te znajdują się w przedniej części otworu gębowego żmii, złożone pozostają równolegle do kości szczęki. Zęby są typu kanalikowego. Żmija Gabońska jest na ogół pokojowo usposobiona. Zaniepokojona wydaje głośny syk i dopiero w ostateczności atakuje. Chociaż jej jad jest niezwykle niebezpieczny dla człowieka, ataki zdarzają się bardzo rzadko. Ze wszystkich jadowitych węży świata ma największą głowę i najdłuższe zęby jadowe, które mogą osiągnąć 5 cm długości. Ma charakterystyczne plamy, które mają kształt prostokątów, a po bokach ciała - trójkątów. Są one jasno purpurowe, brązowe, brunatne i kremowe. Gad ze wschodnich terenów występowania jest mniejszy od przedstawicieli swojego gatunku zamieszkujących obszary zachodnie.

Wygląd:

Głowa: duża i płaska, ma trójkątny zarys.

Oczy: jasne z pionową źrenicą.

Ciało: masywne, grzbiet i boki pokryte są kolorowymi plamami tworzącymi deseń geometryczny. Gruczoły jadowe znajdują się z tyłu jej dużej, płaskiej, trójkątnej głowy, a między nozdrzami znajdują się dwa wyrostki skórne. Posiada między nozdrzami 2 krótkie wyrostki skórne. Dorasta do 2 m długości, grubość ok. 20 cm i waży nawet 8 kilogramów.

Pokarm:

Żywi się głównie drobnymi kręgowcami. Poluje, leżąc nieruchomo na ziemi, w pobliżu lub na ścieżkach, którymi chodzą zwierzęta. Gdy potencjalna zdobycz zbliży się, wąż bez wahania atakuje. Zatapia zęby jadowe w ofiarę, czeka aż umrze. Wówczas przystępuje do połykania zdobyczy. Zjada osobniki wielkości królika.

Jadowitość:

Uważana za jeden z najjadowitszych węży na świecie. Jednorazowo może wstrzyknąć swej ofierze do 5 ml jadu. Dorosły człowiek może umrzeć od ukąszenia w ciągu 15 minut. Ratunkiem dla niego jest zastrzyk z surowicy lub natychmiastowa transfuzja krwi. Ponieważ wąż może kontrolować głębokość ukąszenia i ilości wstrzykiwanej toksyny, nie każde ugryzienie musi być śmiertelne. Głównymi składnikami jadu są hemotoksyny oraz cytotoksyny. Jad atakuje układ limfatyczny i ma dużo frakcji białkowych oraz enzymów, które prowadzą do martwicy, mocny ból oraz krwawienia wewnętrzne i zewnętrzne np. z nosa, uszu, oczu.

Rozmnażanie:

W okresie godów samce wyruszają na poszukiwanie partnerek. Może dochodzić wówczas między nimi do walk, jednak wtedy węże się nigdy nie kąsają. Oplatają się jedynie i starają wzajemnie przygnieść do ziemi. Pokonany osobnik oddala się, zaś zwycięzca odbywa kopulacje z samicą. Zapłodnione jaja pozostają w ciele matki. Samica w tym czasie w ogóle nie poluje. Dzięki dostarczanemu ciepłu ich wzrost następuje szybko, a osobniki są gotowe do opuszczenia osłonek jajowych już po 2 miesiącach. Kiedy młode rodzą się, ich matka jest skrajnie wyczerpana przymusową głodówką. Osłabiona, rozpoczyna intensywne polowanie, by odzyskać swą masę ciała. Ponieważ okres inkubacji jest bardzo męczący dla samicy, przystępuje do rozrodu co 2, a nawet 3 lata. Liczebność miotu może być bardzo różna. Zazwyczaj waha się od 16 do 60 noworodków. Małe węże są od razu samodzielne i zaraz po przyjściu na świat rozpełzają się we wszystkich kierunkach. Wraz z wiekiem na głowie młodych żmij pojawiają się wyrostki nosowe.

Uwagi:

Każda, nawet młoda, Żmija Gabońska dysponuje na tyle silnym jadem, że jest w stanie zabić dorosłego człowieka.

ŻMIJA GABOŃSKA W NIEWOLI:
Wielkość terrarium dla jednego dorosłego osobnika, to 140x100x60. Temperatuta w terrarium powinna wynosić 26-30*c (nie powinna przekraczać 33*c) w dzień, w nocy zaś powinna spadać do 23-25*c. W zime obniżamy temperature 24-26*c w dzień, w nocy 20-23*c. Żmija Gabońska wymaga terrarium typu wilgotnego. Wilgotność powinna się utrzymywać na poziomie 60-80%. Żmija Gabońska należy do dość dużych i masywnych węży, i terrarium powinno być solidnie wykonane. Żmija Gabońska nie należy do ruchliwych węży. Jeżeli chcemy hodować 2 węże w terrarium, to powinniśmy powierzchnię zwiększyć o 30%. Jako podłoże może służyć 7-8cm warstwy włókna kokosowego zmieszana z piaskiem. Później na góre (na piasek wymieszany z włóknem kokosowym) powinno się położyć liście. W terrarium powinna się znajdować miseczka ze świerzą wodą. Żmije Gabońskie osiągają dojżałość płciową w wieku 2-3lat.

Systematyka

Domena eukarioty

Królestwo zwierzęta

Typ strunowce

Podtyp kręgowce

Gromada gady

Rząd łuskonośne

Podrząd węże

Rodzina żmijowate

Podrodzina żmije

Rodzaj Bitis

Gatunek żmija gabońska

Nazwa systematyczna Bitis gabonica

Źródła:

http://www.egzotica.pl/articles.php?id=285

www.wikipedia.pl

żmija rogata

Żmija rogata (Cerastes cerastes) – gatunek węża z rodziny żmijowatych

Opis: Występuje w kolorach: szary, żółtobrązowy lub jasnożółty w ciemne, nierównomiernie rozmieszczone plamy. Brzuch żmii jest biały. Tułów jej jest bardzo gruby, a ogon krótki i cienki. Głowa duża, trójkątka, wyraźnie wyodrębniona od reszty ciała. Źrenica pionowo-eliptyczna. Posiada nad oczami kilkumilimetrowe wyrostki skórne przypominające małe różki. Porusza się wijąc ciało po piasku w bok. Gatunek bardzo jadowity.

Rozmiary: dorasta do 70-80 cm długości.

Biotop: Występuje na terenie piaszczystym lub piaszczysto-kamiennych pustyń. Dzień przesypia kryjąc się najczęściej w piasku; na powierzchni wystaje zaledwie koniec pyska, oczy oraz zdobiące ją różki. Rzadziej chowa się pod kamieniami bądź w skalnych rozpadlinach. Zakopywanie w piasku ułatwiają jej grube, sterczące łuski. Przy bocznych ruchach tułowia potrafi zakopać się w kilka sekund. By odstraszyć przeciwnika, zwija swe ciało w równoległe pętle, pociera energicznie o siebie, wytwarzając trzeszczące dzwięki, przypominające piłowanie.

Pokarm: młode żywią się szarańczakami zaś starsze osobniki drobnymi kręgowcami (gryzonie, ptaki, jaszczurki). W terrarium węże te karmi sie myszami lub niewielkimi szczurkami. Problem stanowi odchowanie małych węży ponieważ czesto odmawiają przyjmowania pokarmu zastęczego w postaci gryzoni. Niektórzy hodowcy karmią je małymi jaszczurkami. Można również spróbować karmienia przymusowego, co niestety sprawia trudności z powodu małych rozmiarów młodej żmii.

Temperatura i wilgotność:
Od 26 do 34°C, a pod promiennikiem ciepła temperatura może dochodzić nawet do 40°C, w nocy 19-22°C. Wilgotność powietrza powinna oscylować w granicach 30-40%.

Rozmnażanie: gatunek jajorodny, samice jednorazowo składają od 15 do 25 jaj. W okresie godowym samiec przez jakis czas pozostaje z partnerką. Rozwoj zarodków trwa 50-80dni. Młode zmije są odrazu samodzielne, mierzą 12-17cm. Ich pierwszy pokarm to niewielkie jaszczurki i noworodki gryzoni.
Należy pamietąć iż młode osobniki żmii rogatej,posiadają w pełni wykształcone gruczoły i zęby jadowe i w każdej chwili są zdolne do zadania niebezpiecznego ukąszenia.

Jad:
Przy ukąszeniu jednorazowo może wprowadzić 40-70mg jadu (śmiertelna dawka dla człowieka to ok.50mg). Jad o działaniu kardiotoksycznym, hemolitycznym i przeciwkrzepliwym. Przypadki śmiertelne bardzo rzadkie, czasem niezbędna jest amputacja kończyny

-na wczesnym etapie po ukąszeniu wywołuje wzmożone krzepnięcie krwi (enzymy prokoagulacyjne)
-w miarę trwania efektów działania jadu wzmaga sie działanie innych składników toksycznych jadu obniżających krzepnięcie krwi
-wąż rzadko powodujący zejscie śmiertelne, w przypadkach nieleczonych wywołuje śmierć u <1% ukąszonych
- objawy: lokalny ból, opuchlizna i krwawienie podskórne, pojawianie się pęcherzy. Z rzadziej spotykanych objawów wywołuje lokalnie nekrozę, po ukąszeniu również rozpoznawane są bóle i zawroty głowy, wymioty, bóle otrzewnowe, biegunka, omdlenia oraz konwulsje

Występowanie: występuje w Afryce na Saharze i na Półwyspie Arabskim.

Systematyka

Domena eukarioty

Królestwo zwierzęta

Typ strunowce

Podtyp kręgowce

Gromada gady

Rząd łuskonośne

Podrząd węże

Rodzina żmijowate

Podrodzina żmije

Rodzaj Cerastes

Gatunek żmija rogata

Nazwa systematyczna Cerastes cerastes

Źródła:

http://gadyyy.webpark.pl/rog.html

http://www.jadowite.org/index.php?option=com_content&task=view&id=125&Itemid=35

www.wikipedia.pl

Żmija rogatonosa

Żmija rogatonosa (Bitis nasicornis) – gad z rodziny żmijowatych.

Występowanie :zachodnia, środkowa i wschodnia Afryka

Należy do najbardziej kolorowych węży: jest brunatna, z wzorami białymi, żółtymi, czarnymi, niebieskimi, zielonymi i czerwonymi, nad nozdrzami ma 2 lub 3 pary wyrostków.

Systematyka

Domena eukarioty

Królestwo zwierzęta

Typ strunowce

Podtyp kręgowce

Gromada gady

Rząd łuskonośne

Podrząd węże

Rodzina żmijowate

Podrodzina żmije

Rodzaj Bitis

Gatunek żmija rogatonosa

Nazwa systematyczna Bitis nasicornis

Źródła:

http://portalwiedzy.onet.pl

http://www.flickr.com/photos/hghjim/2226307534/

www.wikipedia.pl