Waran nilowy (Varanus niloticus) – gatunek ziemnowodnego gada z rodziny waranów.
Opis
Głowa duża, płaska, szyja długa, cienka, ciało masywne, długie, ogon długi, na końcu biczowaty. Barwa ciała zmienna, zwykle szaro-zielona, brunatna lub czarna, z nieregularnymi, mniejszymi i większymi, owalnymi, jasnymi plamami. Często na grzbiecie kilka rzędów dużych, okrągłych, żółtych lub pomarańczowo-żółtych plam, z ciemniejszym środkiem.
Rozmiary
Długość do 170 cm Masa ciała do kg
Biotop
Brzegi większych rzek.
Pokarm
Głównie płazy oraz małe ssaki, ptaki, jaja i padlina.
Zachowanie
W razie niebezpieczeństwa ucieka do wody, gdzie sprawnie pływa i nurkuje. Ich największym wrogiem są krokodyle , pytony. Bronią się pazurami , zębami i ogonem.
Rozmnażanie
Samica składa jaja do jam w ziemi, a często do gniazd termitów. Samica składa od 8 do kilkudziesięciu jaj, z których po 150-300 dniach wylęgają się młode.
Występowanie
Afryka - brzegi większych rzek, w tym Nil.
Biotop
Zamieszkuje różne biotopy, od wilgotnych lasów po suche stepy i pustynie
Waran stepowy (Varanus exanthematicus) – gatunek gada z rodziny waranowatych, czasami określany też nazwą waran pustynny.
Opis
Skóra barwy ciemnooliwkowej z małymi, okrągłymi, żółtymi plamkami na grzbiecie. Ogon w zielone i żółte szerokie pręgi. Spód ciała i wewnętrzna strona kończyn żółtawe. Rozdwojony język, służący do badania otoczenia, ma kolor niebieski. Budowa masywna, głowa szeroka, krótka szyja i ogon. Łapy zaopatrzone są w ostre pazury umożliwiające kopanie w podłożu.
Rozmiary
Długość do 130 cm Masa ciała do 5 kg.
Biotop
Głównie sawanna, ale również skaliste pustynie, rzadkie i suche lasy. Nie występują w lasach deszczowych.
Pokarm
Wszelkiego rodzaju pokarm zwierzęcy odpowiednich rozmiarów - małe ssaki, ptaki, gady i płazy. Dużą część diety stanowią stawonogi i mięczaki. Nie gardzą też padliną. Młode jedzą głównie owady. Nie gardzą zwierzętami toksycznymi i jadowitymi. Przez osiem miesięcy pory deszczowej, kiedy żywności nie brakuje najadają się niejako na zapas, aby w czasie pory suchej żyć dzięki zgromadzonym rezerwom tłuszczu.
Behawior
Zamieszkuje sawanny i półpustynie Afryki subsaharyjskiej (Senegal, Mali, Nigeria, Czad, Sudan). Aktywne podczas dnia. W czasie upałów chronią się w norach. Inaczej niż inne warany nie wspinają się na drzewa i nie wchodzą do wody. Samce bronią swojego terytorium i potrafią być bardzo agresywne wobec innych samców. Kiedy spotkają się dwa samce najpierw próbują się wzajemnie nastraszyć, a jeśli żaden nie zrezygnuje, dochodzi do walki.
Rozmnażanie
Okres godowy przypada podczas pory deszczowej. Samica składa do jam w ziemi o 15-30 cm głębokości od 15 do 50 jaj. Niekiedy składa jaja w kopcach termitów. Inkubacja trwa od pięciu do sześciu miesięcy tak, że wylęg przypada na marzec.
Występowanie
Zachodnia i centralna Afryka na południe od Sahary.
Terrarium Waran stepowy osiąga znaczne rozmiary, dlatego terrarium dla niego powinno być odpowiednio duże. Ważne jest, aby miało dużą powierzchnię dna z racji tego, iż waran jest gatunkiem naziemnym. minimalne wymiary dla jednego, dorosłego osobnika to 200/100/80cm, ale jak w przypadku hodowli wszystkich zwierząt obowiązuje zasada 'im większe tym lepsze'. Dla młodego osobnika terrarium powinno być odpowiednio mniejsze i 'rosnąć' wraz z nim. Podłoże w pomieszczeniu dla warana może stanowić mieszanka torfu z piaskiem, kostka kokosowa lub trociny stolarskie. Wystarczy niewielka warstwa, ok. 2-3cm grubości.
Waran szary, waran pustynny (Varanus griseus) – gatunek gada z rodziny waranów.
Opis
Osiąga 1,5 m długości. Głowa niezbyt duża, pysk długi, wąski, szyja krótka, gruba, ciało masywne, kończyny długie, mocne, ogon długi, w przekroju okrągły. Młode są piaskowo-żółte lub rudo-jasnobrązowe, z niewyraźnymi, żółtymi plamami i wąskimi czarnymi lub brunatnymi, poprzecznymi pasami. Ogon żółto-brązowy w poprzeczne, czarne pasy. Dorosłe żółto-brązowe lub szaro-brązowe, z licznymi, drobnymi, czarnymi punktami. Na szyi kilka nieregularnych, podłużnych, ciemnych plam. Na tułowiu 4-8 poprzecznych, brunatno-czarnych pasów w jaśniejszej obwódce. Oczy duże, nozdrza w kształcie ukośnych szczelin.
Biotop
Zamieszkuje suche, pustynne i półpustynne środowiska, prowadzi naziemny tryb życia. W północnych rejonach zapada w sen zimowy trwający 3-5 miesięcy. Aktywny zarówno w dzień, jak i w nocy.
Pokarm Żywi się kręgowcami. Jajorodny.
Zachowanie
Kopie nory lub jamy, w których się ukrywa, bardzo szybko biega, dobrze wspina się na drzewa. Bardzo agresywny.
Rozmnażanie
Samica składa do jam w piasku od 10 do 20 jaj (niektóre ze źródeł podają, że 6-24),z których po 90-120 dniach wylęgają się młode.
Występowanie
Północna Afryka, południowo zachodnia i środkowa Azja (do Pakistanu).
Żmija gabońska (Bitis gabonica) – gad z rodziny żmijowatych.
Występowanie:
Zachodnia i środkowa Afryka. Zasiedlane przez nią tereny rozciągają się od Liberii do Tanzanii oraz od Sudanu do Angoli. Ponieważ gad przebywa w tropikalnej strefie klimatycznej, wśród ściółki leśnej, jest aktywny przez cały rok.
Biotop:
Prowadzi naziemny tryb życia. Doskonale ukryta wśród opadłych i butwiejących liści, wiedzie leniwy żywot, dość często można spotkać wylegującą się w płytkich, nagrzanych słońcem zbiornikach wodnych.
Cechy charakterystyczne:
Wąż jadowity o uzębieniu Solenoglypha. Jest to najwyższy stopień rozwoju aparatu jadowego u węży. Zęby te znajdują się w przedniej części otworu gębowego żmii, złożone pozostają równolegle do kości szczęki. Zęby są typu kanalikowego. Żmija Gabońska jest na ogół pokojowo usposobiona. Zaniepokojona wydaje głośny syk i dopiero w ostateczności atakuje. Chociaż jej jad jest niezwykle niebezpieczny dla człowieka, ataki zdarzają się bardzo rzadko. Ze wszystkich jadowitych węży świata ma największą głowę i najdłuższe zęby jadowe, które mogą osiągnąć 5 cm długości. Ma charakterystyczne plamy, które mają kształt prostokątów, a po bokach ciała - trójkątów. Są one jasno purpurowe, brązowe, brunatne i kremowe. Gad ze wschodnich terenów występowania jest mniejszy od przedstawicieli swojego gatunku zamieszkujących obszary zachodnie.
Wygląd:
Głowa: duża i płaska, ma trójkątny zarys.
Oczy: jasne z pionową źrenicą.
Ciało: masywne, grzbiet i boki pokryte są kolorowymi plamami tworzącymi deseń geometryczny. Gruczoły jadowe znajdują się z tyłu jej dużej, płaskiej, trójkątnej głowy, a między nozdrzami znajdują się dwa wyrostki skórne. Posiada między nozdrzami 2 krótkie wyrostki skórne. Dorasta do 2 m długości, grubość ok. 20 cm i waży nawet 8 kilogramów.
Pokarm:
Żywi się głównie drobnymi kręgowcami. Poluje, leżąc nieruchomo na ziemi, w pobliżu lub na ścieżkach, którymi chodzą zwierzęta. Gdy potencjalna zdobycz zbliży się, wąż bez wahania atakuje. Zatapia zęby jadowe w ofiarę, czeka aż umrze. Wówczas przystępuje do połykania zdobyczy. Zjada osobniki wielkości królika.
Jadowitość:
Uważana za jeden z najjadowitszych węży na świecie. Jednorazowo może wstrzyknąć swej ofierze do 5 ml jadu. Dorosły człowiek może umrzeć od ukąszenia w ciągu 15 minut. Ratunkiem dla niego jest zastrzyk z surowicy lub natychmiastowa transfuzja krwi. Ponieważ wąż może kontrolować głębokość ukąszenia i ilości wstrzykiwanej toksyny, nie każde ugryzienie musi być śmiertelne. Głównymi składnikami jadu są hemotoksyny oraz cytotoksyny. Jad atakuje układ limfatyczny i ma dużo frakcji białkowych oraz enzymów, które prowadzą do martwicy, mocny ból oraz krwawienia wewnętrzne i zewnętrzne np. z nosa, uszu, oczu.
Rozmnażanie:
W okresie godów samce wyruszają na poszukiwanie partnerek. Może dochodzić wówczas między nimi do walk, jednak wtedy węże się nigdy nie kąsają. Oplatają się jedynie i starają wzajemnie przygnieść do ziemi. Pokonany osobnik oddala się, zaś zwycięzca odbywa kopulacje z samicą. Zapłodnione jaja pozostają w ciele matki. Samica w tym czasie w ogóle nie poluje. Dzięki dostarczanemu ciepłu ich wzrost następuje szybko, a osobniki są gotowe do opuszczenia osłonek jajowych już po 2 miesiącach. Kiedy młode rodzą się, ich matka jest skrajnie wyczerpana przymusową głodówką. Osłabiona, rozpoczyna intensywne polowanie, by odzyskać swą masę ciała. Ponieważ okres inkubacji jest bardzo męczący dla samicy, przystępuje do rozrodu co 2, a nawet 3 lata. Liczebność miotu może być bardzo różna. Zazwyczaj waha się od 16 do 60 noworodków. Małe węże są od razu samodzielne i zaraz po przyjściu na świat rozpełzają się we wszystkich kierunkach. Wraz z wiekiem na głowie młodych żmij pojawiają się wyrostki nosowe.
Uwagi:
Każda, nawet młoda, Żmija Gabońska dysponuje na tyle silnym jadem, że jest w stanie zabić dorosłego człowieka.
ŻMIJA GABOŃSKA W NIEWOLI: Wielkość terrarium dla jednego dorosłego osobnika, to 140x100x60. Temperatuta w terrarium powinna wynosić 26-30*c (nie powinna przekraczać 33*c) w dzień, w nocy zaś powinna spadać do 23-25*c. W zime obniżamy temperature 24-26*c w dzień, w nocy 20-23*c. Żmija Gabońska wymaga terrarium typu wilgotnego. Wilgotność powinna się utrzymywać na poziomie 60-80%. Żmija Gabońska należy do dość dużych i masywnych węży, i terrarium powinno być solidnie wykonane. Żmija Gabońska nie należy do ruchliwych węży. Jeżeli chcemy hodować 2 węże w terrarium, to powinniśmy powierzchnię zwiększyć o 30%. Jako podłoże może służyć 7-8cm warstwy włókna kokosowego zmieszana z piaskiem. Później na góre (na piasek wymieszany z włóknem kokosowym) powinno się położyć liście. W terrarium powinna się znajdować miseczka ze świerzą wodą. Żmije Gabońskie osiągają dojżałość płciową w wieku 2-3lat.
Żmija rogata (Cerastes cerastes) – gatunek węża z rodziny żmijowatych
Opis: Występuje w kolorach: szary, żółtobrązowy lub jasnożółty w ciemne, nierównomiernie rozmieszczone plamy. Brzuch żmii jest biały. Tułów jej jest bardzo gruby, a ogon krótki i cienki. Głowa duża, trójkątka, wyraźnie wyodrębniona od reszty ciała. Źrenica pionowo-eliptyczna. Posiada nad oczami kilkumilimetrowe wyrostki skórne przypominające małe różki. Porusza się wijąc ciało po piasku w bok. Gatunek bardzo jadowity.
Rozmiary: dorasta do 70-80 cm długości.
Biotop: Występuje na terenie piaszczystym lub piaszczysto-kamiennych pustyń. Dzień przesypia kryjąc się najczęściej w piasku; na powierzchni wystaje zaledwie koniec pyska, oczy oraz zdobiące ją różki. Rzadziej chowa się pod kamieniami bądź w skalnych rozpadlinach. Zakopywanie w piasku ułatwiają jej grube, sterczące łuski. Przy bocznych ruchach tułowia potrafi zakopać się w kilka sekund. By odstraszyć przeciwnika, zwija swe ciało w równoległe pętle, pociera energicznie o siebie, wytwarzając trzeszczące dzwięki, przypominające piłowanie.
Pokarm: młode żywią się szarańczakami zaś starsze osobniki drobnymi kręgowcami (gryzonie, ptaki, jaszczurki). W terrarium węże te karmi sie myszami lub niewielkimi szczurkami. Problem stanowi odchowanie małych węży ponieważ czesto odmawiają przyjmowania pokarmu zastęczego w postaci gryzoni. Niektórzy hodowcy karmią je małymi jaszczurkami. Można również spróbować karmienia przymusowego, co niestety sprawia trudności z powodu małych rozmiarów młodej żmii.
Temperatura i wilgotność: Od 26 do 34°C, a pod promiennikiem ciepła temperatura może dochodzić nawet do 40°C, w nocy 19-22°C. Wilgotność powietrza powinna oscylować w granicach 30-40%.
Rozmnażanie: gatunek jajorodny, samice jednorazowo składają od 15 do 25 jaj. W okresie godowym samiec przez jakis czas pozostaje z partnerką. Rozwoj zarodków trwa 50-80dni. Młode zmije są odrazu samodzielne, mierzą 12-17cm. Ich pierwszy pokarm to niewielkie jaszczurki i noworodki gryzoni.
Należy pamietąć iż młode osobniki żmii rogatej,posiadają w pełni wykształcone gruczoły i zęby jadowe i w każdej chwili są zdolne do zadania niebezpiecznego ukąszenia.
Jad: Przy ukąszeniu jednorazowo może wprowadzić 40-70mg jadu (śmiertelna dawka dla człowieka to ok.50mg). Jad o działaniu kardiotoksycznym, hemolitycznym i przeciwkrzepliwym. Przypadki śmiertelne bardzo rzadkie, czasem niezbędna jest amputacja kończyny
-na wczesnym etapie po ukąszeniu wywołuje wzmożone krzepnięcie krwi (enzymy prokoagulacyjne)
-w miarę trwania efektów działania jadu wzmaga sie działanie innych składników toksycznych jadu obniżających krzepnięcie krwi
-wąż rzadko powodujący zejscie śmiertelne, w przypadkach nieleczonych wywołuje śmierć u <1% ukąszonych
- objawy: lokalny ból, opuchlizna i krwawienie podskórne, pojawianie się pęcherzy. Z rzadziej spotykanych objawów wywołuje lokalnie nekrozę, po ukąszeniu również rozpoznawane są bóle i zawroty głowy, wymioty, bóle otrzewnowe, biegunka, omdlenia oraz konwulsje
Występowanie: występuje w Afryce na Saharze i na Półwyspie Arabskim.
Żmija rogatonosa (Bitis nasicornis) – gad z rodziny żmijowatych.
Występowanie :zachodnia, środkowa i wschodnia Afryka
Należy do najbardziej kolorowych węży: jest brunatna, z wzorami białymi, żółtymi, czarnymi, niebieskimi, zielonymi i czerwonymi, nad nozdrzami ma 2 lub 3 pary wyrostków.
Żmija sykliwa (Bitis arietans) wąż z rodziny żmijowatych
Średnia długość- ok 85 cm.
Występowanie: Afryka i Półwysep Arabski.
Naturalne siedlisko: tereny trawiaste, zarośla, okolice górskie i półpustynne.
Wygląd: ze względu na szeroki zasięg występowania, osobniki z różnych części Afryki mogą się od siebie różnić ubarwieniem i wzorami. Ma krępe, masywne ciało, szeroką głowę, i charakterystyczny jodełkowaty wzór. Oczy są małe z pionową źrenicą. Jamki termiczne usytuowane są z przodu, a zęby jadowe są ruchome. Łuski są wręgowane, matowe i chropowate.
Aktywność: w dzień
Żywienie: Odżywia się głównie gryzoniami. Nie poluje aktywnie ale wyczekuje dobrze ukryta, aż ofiara podejdzie na tyle blisko, że może ją ukąsić. Następnie pozwala jej odejść. Po chwili wąż dzięki węchowi i zmysłowi termicznemu odszukuje zdobycz(która jest już martwa) i połyka ją od strony głowy.
Żmija ta jest jajożyworodna, a w jednym miocie może znaleźć się do 50 młodych(rekord 156!). Wąż ten odpowiada za wiele poważnych ukąszeń, ponieważ jego ubarwienie idealnie maskuje go przez co łatwo go nadepnąć. Jad tego węża niszczy komórki krwi powodując rozległe uszkodzenia tkanek. Mimo silnie działającego jadu ma całkiem sporo naturalnych wrogów- ptaki drapieżne, m. in. sekretarz, a także mangustowate. Żmija sykliwa może wprowadzić nawet 350-400 mg jadu w pojedynczym ukąszeniu. Tymczasem do zabicia dorosłego człowieka wystarczy 100 mg tego jadu. Zgon następuje zwykle w ciągu czterech dni.
Żółw lamparci, żółw plamisty– żółw lądowy z rodzaju Geochelone; zamieszkuje Afrykę.
Nazwa tego gada pochodzi od charakterystycznego wzorku na karapaksie. Żywi się trawami i kaktusami.
cechy szczególne: duże rozmiary osiągane przez dorosłe osobniki oraz charakterystyczne ubarwienie.
Wielkość:żółw lamparci to obok żółwia pustynnego (Centrochelys (Geochelone) sulcata) największy przedstawiciel rodziny Testudinidaew Afryce kontynentalnej. Ok. 5 tygodni po wykluciu maluch mierzy w przybliżeniu 5cm długości i waży ok. 22 gramówDorosły przedstawiciel gatunku Stigmochelys (Geochelone) pardalis może osiągnąć ok. 60 - 70 cm długości, ważąc przy tym ok. 35kg. W niewoli tak duże gabaryty nie są zazwyczaj osiągalne. Z opisu gatunkowego wynika, że samce mierzą od 35-40cm natomiast samice od 46 - 51 cm.
długość życia żółwie lamparcie żyjąc kilkadziesiąt lat, w środowisku naturalnym mogą dożyć 80 lat a nawet więcej. W niewoli długość życia żółwia zależy przede wszystkim od warunków chowu oraz diety. Nieprawidłowe odżywianie oraz nie zapewnienie optymalnych warunków powodują szybszą śmierć żółwi.
błędne stereotypy
w większości polskich hodowli dominują gatunki z rodzaju Testudo, żółwie lamparcie do niej nie należą i wymagają zapewnienia odmiennych warunków. Żółwie lamparcie nie należą do rodziny żółwi z basenu morza śródziemnego.
INFORMACJE PRZYDATNE PRZY HODOWLI:
Terrariumtyp suchy, poziomy, ok. 200-90-70 cm
Temperaturadzień 29-32°C, noc nie mniej niż 20°C
Wilgotnośćdo 50%
Pokarmroślinny
Polecany dlazawansowanych
Aktywnośćo różnych porach dnia
Dymorfizm płciowywidoczny
UwagiPolecany chów: pojedynczo. Przy dobrej pogodzie można wypuszczać na dwór.
.jpg)
